احراز هویت چیست؟

مشخصه‌های هویتی که قابل مقایسه و اندازه گیری با داده‌های دیجیتالی ثبت شده می‌باشند، فاکتورهای احراز هویت نامیده می‌شوند. سه فاکتور اصلی مورد استفاده به شرح زیر می‌باشد:

فاکتور اطلاعاتی(چیزی که کاربر می‌داند):

این عامل اطلاعات محرمانه‌ای که یک شخص واقعی باید داشته باشد را بررسی می‌کند. کلاسیک ترین نمونه این فاکتور، نام کاربری و پسورد است. این سیستم می‌تواند انتظار ارائه اطلاعات بیشتری از کاربران را بسته به منابع درخواست شده، داشته باشد. کلیه اطلاعات خواسته شده در این نوع اطلاعاتی‌ست که کاربر باید بخاطر سپرده باشد و به هیچ موجودیت فیزیکی وابستگی ندارد و ممکن است غیر قابل تغییر باشند؛ مثلا: کدملی، تاریخ تولد، رمز‌های عبور و نام‌های کاربری. رمزهای عبور موقت که در هنگام خرید اینترنتی مورد استفاده قرار می‌گیرند شامل فاکتور اطلاعاتی نمی‌باشند.

فاکتور مالکیت (چیزی که کاربر دارد):

این عامل، ماکلیت کاربر بر یک چیز فیزیکی که از قبلا صادر شده است، را بررسی می‌کند. در زندگی روزانه این فاکتور امنیتی توسط انسان‌ها بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای مثال: مکانیزم احراز هویت درب خانه‌هایمان توسط کلیدی فیزیکی از جنس فلز، اجازه عبور و دسترسی به خانه هایمان را می‌دهد. در این مثال مالکیت بر کلید، اجازه ورود به خانه را خواهد داد.( امنیت روش‌های احراز هویت فعلا مورد بحث نمی‌باشد). تمامی رمزعبورهای موقت که به تلفن همراه از پیش تعیین شده‌ای ارسال می‌گردد از نوع فاکتور مالکیت می‌باشند.

در سیستم‌های دیجیتالی، این عامل هویتی بر شیوه قدیمی قفل و کلید فیزیکی استوار نیست(!). اما به جای آن از ابزارهای جایگزینی برای اینکار بهره می‌برند که توکن نامیده می‌شوند. در حالت کلی دو نوع توکن سخت و نرم وجود دارد:

توکن نرم: شامل راستی آزمایی مالکیت بر یک دستگاه فیزیکی می‌باشد همانند تلفن هوشمند. با ارسال یک کد به دستگاه مدنظر و انتظار وارد کردن آن توسط کاربر. کد ارسالی می‌تواند توسط پیامک ارسال شود و یا توسط یک برنامه که کد تصادفی تولید می‌کند.

توکن سخت: یک دستگاه کوچک سخت افزاری می‌باشد که به رایانه یا تلفن هوشمند متصل می‌شود. کاربر برای احراز هویت خود باید دستگاه مدنظر را به سیستم متصل نماید تا هویت کاربر برای سیستم مشخص گردد.

تعدادی از کارشناسان امنیتی، توکن‌های سخت را امن تر از توکن‌های نرم تلقی می‌کنند. توکن‌های نرم در معرض سرقت از راه دور قرار دارند که توسط برنامه‌های مخرب نصب شده روی تلفن همراه ممکن می‌شود. اما سرقت توکن سخت به مراتب دشوارتر است و نیاز به دسترسی فیزیکی به دستگاه سخت افزاری مدنظر می‌باشد.

فاکتور ذاتی (ویژگی‌هایی که کاربر ذاتا دارد):

این روش عوامل ذاتی کاربران را ارزیابی می‌کند. در زندگی روزانه، انسان‌ها دائما این کار را انجام می‌دهند؛ دوستانتان شما را بر اساس ظاهر و لحن صحبت می‌شناسند. رایانه‌ها نیز می‌توانند با اسکن چهره کاربران، شبکیه چشم، اثر انگشت و یا تون صدا هویت کاربران را شناسایی کنند. فاکتور ذاتی بنابر ماهیت آن بر مواردی استوار است که کاربر در تولید آن نقشی نداشته و ضمن منحصر به فرد بودن، مقادیر آن بسیار تصادفی به نظر می‌رسد و باز تولید آن به نظر ممکن نیست. البته کماکان روش‌هایی برای دور زدن آن وجود دارد که نمونه‌های آن را در فیلم‌های هالیوودی می‌توان یافت.